Een monsterlijk duiveltje tussen koninklijke kopjes

Buddha zit op een kandelaartje. Maar waar het mij om gaat is het monsterlijke duiveltje dat zich vast klauwt aan de voet van deze kandelaar.WAT een griezelige lelijkerd!
Ik kijk altijd uit naar mooie leuke lieve servies-stukken, maar ik kon dit monstertje niet laten staan.
Wie KOOPT er nou zoiets?  Ik, ja, maar wat ik bedoel is: OOIT heeft iemand bewust een kandelaartje gekocht wat dus kennelijk niet mooi hoefde te zijn.
Was het bedoelt om het kwaad te bezweren? Ik zal het nooit weten. Voorlopig is het een aardig plaatsje om Buddha, die goeie lobbes, op te zetten.

Zo, nog even wat aardige plaatjes om het monstertje te vergeten.

Mail

Ze heeft een winkeltje ontdekt waar tweedehands serviesgoed verkocht word, mijn schoonzusje. Ik weet niet of ik haar een verzamelaar mag noemen, omdat zij niet alleen prachtig (oud) servies zoekt en koopt, maar het ook daadwerkelijk gebruikt. Bij hen eten betekent niet alleen dat je lekkere en mooie gerechtjes voorgeschoteld krijgt, maar ook op prachtige bordjes. Dus dan heb je je hapjes in gepaste rust langs alle smaakpapillen van je mond laten passeren, en bij het laatste hapje je tong langs je lippen laten sponzen, en dan zit je NOG te kwijlen bij het zien van zo'n mooi bordje. Ik tenminste wel.
Prees ik mij al gelukkig met mijn zussen die regelmatig dingen voor mij meebrengen; -dat kan Gieta wel gebruiken- , nu heeft ook mijn schoonzus kopjes voor mij meegebracht. En, zo mailde zij erbij, voortaan ga ik telkens even snuffelen, ook voor jou. De goden zijn geprezen voor zulke zussen.
En wat heb ik zelf nog toegevoegd aan de toch al flinke voorraad? Een mini buddha van groen aardewerk.
Als DIE met z'n dikke kont op de top van een mooie etagere zit dan neem je zonder schuldgevoel een tweede en derde amandelspijsgevuldeluxekoekmetglazuurtoppingenchocoladegarnering.

Waar laat u dat allemaal?

Er had zich een rommelige rij achter mij gevormd bij de kassa van de kringloopwinkel.
Meestal laat ik de mensen met een minder spulletjes vóór gaan, maar ja, op een gegeven moment MOET ook ik toch mijn overvolle mandje af gaan rekenen.
Voor de zoveelste keer (ik kom er vaak) verpakte de aardige verkoper al mijn bordjes, kopjes, glaasjes, kandelaartjes, schaaltjes en beeldjes in kranten.
Achter mij hoorde ik ongeduldig zuchten en opmerkingen als:" die kan zelf een winkeltje beginnen"
De verkoper glimlachte vriendelijk en vroeg:" waar LAAT u dat allemaal?
Het rumoer achter mij verstilde, kennelijk waren er meer die dat wilde weten.
"in een kast" antwoordde ik.
En hij toen: "oh"